در این دوره بافندگان پارچه های زیبا را با همان دستگاههای قبلی بافتند طراز بافی که بافت روی پارچه بود و همچنین ،منیر پارچه دو پودی دو رو در این زمان دارای رونق بود. نحوه بافت این پارچه به این ترتیب است که هنگام ،بافت علاوه بر تار که زمینه را شکل میدهد همزمان دو سری بود برای نقش اندازی در پشت و روی پارچه دارای زمینه و نقشی است که طرف نقش آن سیاه ،است طرف دیگر زمینه سیاه و نقش سفید دارد. بطور کلی همانطور که قبلاً اشاره رفت در این دوران تغییر خاصی در تکنیک بافندگی داده نشد و کار بصورت قبلی ادامه داشت

دوره سلجوقیان

در زمان سلجوقیان بافندگان دستگاههایی را بهبود بخشیدند و بعضی از جزئیات آن را اصلاح کردند و نتیجه آن دستگاهی بود که بنام دستگاه ایرانی معروف شد و به همین شکل به چین رفت و در آنجا برای بافتن گلیم به اصطلاح کواوسو (O.SSU) از آن سود می جستند. در دوران سلجوقیان تکنیک بافندگی وسعت زیادی پیدا کرد بافندگان ایرانی این دوران دو پود و یک تار را در بافتن پارچه بکار بردند بافت زمینه ساده و تار و پود هر یک بطور مساوی در آن نمایان اند. پود نقشه با رنگ متضاد رنگ زمینه هر چهارتا در میان بافته میشود بود نقشه به همان ترتیب که در روی پارچه است در پشت آن نیز دیده میشود. نوع دیگر این بافت پارچه ای است که در سطح آن تارها نمایاناند و بود نقشه که کمی ضخیم تر و تاب آن نیزکمتر است با تار اصلی در فواصل غیر مساوی و نامنظم بافته می.شود رنگ این بود چه در نما و چه در پشت پارچه متضاد با رنگ زمینه .است تکامل بعدی این نوع بافت طوری است که پود نقشه با تار فرعی زمینه بافته میشود در قرون دهم و یازدهم، تکنیک بافندگی در ایران پیشرفت زیادی پیدا کرد ، در این زمان پارچه های دو لا که تار و پود آنها مساوی و رنگهای آنها مختلف بود رواج فراوان یافت. رنگ های مختلف تار و پود پارچههای این عصر بر حسب طرح پارچه گاهی در رو و زمانی در پشت آن قرار میگیرند. پارچه های دیگری که در این دوران در ایران متداول بوده است پارچههای دو لا با دو بافت مختلف هستند نقشه این پارچه ها با بافته شدن پود نقشه با تارهای فرعی در فواصل معین تشکیل میشود . نمونه دیگری از این نوع بافت موجود است که تار و پود یک لای آن به طور ساده یافته شده و پودهای نقشه دار دیگر با تار پارچه اول بافته می شود طرح دیگری از نوع بافت اریب  در این دوران دیده شده که کمتر رواج داشته است . این پارچه با چند بود بافته میشد و بهترین نمونه آن پارچه ابریشمی است که رویه آن راه راه برجسته است. این نمونه دارای دو سری بود یک رنگ است که یکی در پشت و دیگری در روی خطوط برجسته قرار میگیرد در این نوع بافت پارچه هایی که با خط کوفی منقش است دیده میشوند که عرض آنها ۸۱ سانتیمتر میباشد و کناره آنها با نخ ضخیمحاشیه بافته شده است چهار نمونه بافت ساتین (Satin) یا اطلس از این دوران به دست آمده که همگی آنها دارای زمینه آبی رنگ می باشند و اشکال پرندگان به رنگ گلی و سفید و در بعضی از موارد سیر در رویه آنان وجود داردتارهای این بافت در روی هر چهار بود به طور غیر وابسته و مواج کشیده شده اند و پودهای نقشه با یک تار اضافی که پس از هر چهار تار آمده اند بافته میشود و تارها خیلی تلاک وأن پرزدار هستند. این منسوجات دارای سه کناره مختلف میباشند کناره پارچه ای که نقش  را پرندگان تشکیل میدهند از دو نخ ضخیم حاشیه و پارچه ای که نقش عقاب روی آن بافته شده یک نخ ضخیم حاشیه و کناره پارچه ای را که نقش نیز روی آن آمده است بدون نخ حاشیه تشکیل میدهند

دوره تیموری

تکنیک بافت در این دوره کمتر بررسی شده ولی تا آنجا که اطلاع در دست است نحوه بافت همانند دوره سلجوقی و قبل از آن می باشد مانند پارچه های دو پودی، البته نه به میزان و کیفیت آن زمان. در دوره تیموریان به پارچه های مخمل کم پرز به نام کمخا، پارچه های نقاشی شده و پته دوزی شده نیز اشاره شده است